ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Σούλου
Η παραβολή που ακούσαμε σήμερα από το ευαγγελικό Ανάγνωσμα, θεωρείται, ένα από τα ωραιότερα φιλολογικά κείμενα. Περιγράφει την μακραίωνη περιπέτεια του ανθρώπου, διαχρονικά που εγκαταλείπει τη σιγουριά και την ασφάλεια της ζωής, νομίζοντας ότι θα ανακαλύψει το τέλειο και το ιδανικό. Ξεκινάει μια περιπέτεια, η οποία τις περισσότερες φορές δεν του προσφέρει αυτά που θα ήθελε και αναγκάζεται να επιστρέφει στην προτέρα κατάσταση, έχοντας βέβαια αποκομίσει εμπειρία και σοφία, μέσα από τα λάθη και τα παθήματα της άδοξης περιπέτειάς του




Η σημερινή παραβολή του ασώτου υιού, είναι όντως μια περιπέτεια του ανθρώπου, που ξεκινά σαν ανταρσία και ασωτία, αλλά στο τέλος αποδεικνύεται, ως αναπόφευκτη και αναγκαία, γιατί τελικά βοηθάει τον άνθρωπο  να μη χάσει  την υπαρξιακή του υπόσταση, αλλά να φτάσει σε πνευματική εγρήγορση και ωριμότητα
Ο νεότερος γιος της παραβολής φεύγει, παίρνοντας μαζί του την περιουσία που του έδωσε ο πατέρας του, για να γνωρίσει άλλους τόπους και άλλους κόσμους.
Εκεί, όμως, «εις χώραν μακράν, διεσκόρπισε την ουσίαν ζων ασώτως». Αυτό είναι το αναπόφευκτο και το αναμενόμενο. Ο νέος στην αρχή του ταξιδιού του, τα βλέπει όλα όμορφα και ευχάριστα. Τα δύσκολα και τα άσχημα έρχονται στην πορεία. Τότε ακριβώς χρειάζεται θέληση και δύναμη και να αντιδράσει θετικά, να έλθει «εις εαυτόν» και να πάρει τις σωστές αποφάσεις.
Μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία και την αλληλουχία των γεγονότων, της φυγής, της περιπέτειας, των εμπειριών της ζωής, φτάνει κανείς σε ένα τέλος. Αρκεί το τέλος να είναι η μετάνοια και η επιστροφή.
Η ψυχοσύνθεση των νέων είναι συνυφασμένη με την τάση της φυγής και της περιπέτειας. Θέλουν να απομακρυνθούν από αυτό που ζουν. Αναζητούν νέους κόσμους και νέες εμπειρίες. Είναι αδιανόητο και αφύσικο να μην επιδιώξουν να αμφισβητήσουν το παρελθόν, να αποστασιοποιηθούν από την παράδοση των παλιότερων γενεών, να μην αναζητήσουν να φτιάξουν τον δικό τους κόσμο. Βέβαια αυτή η νοοτροπία προϋποθέτει κόστος. Αυτά είναι τα ξόδεμα της κατασπατάλησης της  πατρικής περιουσίας. Η ζωή έτσι κινείται και διαμορφώνεται, με θετικές και αρνητικές αποφάσεις, με την υπακοή και την πειθαρχία του πρεσβύτερου υιού, με την επανάσταση και την «ασωτία» του νεοτέρου.
Ο πρεσβύτερος υιός στην παραβολή παρουσιάζεται να είναι αυτάρκης, να προβάλει την υπεροχή του έναντι του μικρότερου αδελφού, να υπερτονίζει την πιστότητά του και τη συνέπεια στα οικογενειακά καθήκοντά του. Εκφράζει τον συνεπή άνθρωπο, τον πειθαρχημένο και δίκαιο, που η ζωή του αισθάνεται να καταξιώνεται εξαιτίας της περιπέτειας του ασώτου της παραβολής.
Δεν χαίρεται για την επιστροφή του χαμένου αδελφού, δεν επαινεί τη μετάνοιά του, γιατί ποτέ δεν την περίμενε και ποτέ δεν ευχόταν γι’ αυτήν. Τώρα που επέστρεψε ο μικρός αδελφός απέχει προκλητικά από τη χαρά και τις εκδηλώσεις της οικογενειακής γιορτής. Τώρα είναι απών αυτός, από την πατρική στέγη και την πατρική αγάπη, ενώ είναι  παρών ο άσωτος.
Η εικόνα αυτή μας θυμίζει την αρνητική στάση του Φαρισαίου της προηγούμενης Κυριακής, του θρησκευτικού εκείνου «τέλειου» ανθρώπου, που προσπαθεί να εξουθενώσει με κάθε τρόπο κοινωνικά και θρησκευτικά τον αμαρτωλό τελώνη. Όπως όμως τότε δικαιώθηκε στο τέλος ο τελώνης από τον Θεό, έτσι και τώρα δικαιώνεται από τον πατέρα ο «άσωτος υιός».
Ανεξαρτήτως των αιτίων της φυγής, η ζωή «εις χώραν μακράν» της πατρικής οικίας και στοργής έχει και την τραγική της όψη. Είναι μια πικρή εμπειρία με τραγικές συνέπειες. Δεν είναι τόσο η κατασπατάληση της πατρικής «ουσίας», όσο η εμπειρία της νεανικής ασωτίας, που μπορεί να καταστρέψει μια ζωή.
Οι λανθασμένες επιλογές, τα προσωπικά λάθη, είναι όντως, μια εμπειρία της ζωή και μας κάνουν σοφότερους, μ αν οδηγήσουν στη μετάνοια και στην επιστροφή. Αν όμως επιμείνουμε να ζούμε «εις χώραν μακράν» τότε οι αρνητικές συνέπειες είναι αρνητικές και καταστροφικές.
Από κληρονόμος πλουσίου πατέρα καταντά ένας χοιροβοσκός. Γυμνός, ασθενής, συντετριμμένος και περιφρονημένος, περιφέρει «εις χώραν μακράν» την αποτυχία του και την ασωτία του.
Η παραβολή καταλήγει στην επιστροφή. Ο λόγος του Θεού ποτέ δεν είναι αρνητικός. Μέσα στα υπαρξιακά και ιστορικά αδιέξοδα προβάλλει η αχτίδα της πατρικής αγάπης. Αυτό είναι το σταθερό σημείο και το σταθερό δεδομένο της παραβολής. Από κει ξεκινάει η έξοδος, παρεμβαίνει η σκληρή εμπειρία της ασωτίας, και προβάλλει ως πρόκληση και πρόσκληση η αναγκαιότητα της επιστροφής.
Η παραβολή καταξιώνει τελικά τον άσωτο υιό. Δεν επαινείται ο πρεσβύτερος για τη στάση του, αλλά ο νεότερος για τις επιλογές του. Και αυτό είναι, πράγματι, ένα θρησκευτικό σκάνδαλο. Η επιβράβευση, ασφαλώς, δεν γίνεται για την επανάστασή του ή για την ασωτία του, αλλά για την μετάνοια και την επιστροφή του. Ο πρεσβύτερος τίθεται σε κρίση, όχι ασφαλώς για τη συνέπεια στις υποχρεώσεις του ή για την πιστότητά του στις οικογενειακές αρχές, αλλά για τη σκληροκαρδία του και για την έλλειψη κατανόησης και αγάπης προς τον αδελφό του.
Γι’ αυτό η παραβολή επελέγη από την Εκκλησία να αναγιγνώσκεται κατά την περίοδο αυτή εν όψει της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και των γεγονότων του Πάσχα, ως πρόσκληση για μετάνοια και επιστροφή, κατά τον τύπο του ασώτου υιού. Τελικά όλοι μας είμαστε λίγο – πολύ άσωτοι, όλοι μας έχουμε κάνει τις επαναστάσεις μας και τις εξόδους μας, όλοι έχουμε την εμπειρία της προσωπικής πνευματικής μας περιπέτειας. Το πρόβλημα  είναι αν θα επιστρέψουμε στην πατρική αγκαλιά και αγάπη.
Ένα εξαιρετικό δίδαγμα που βγαίνει από την σημερινή παραβολή του «Ασώτου υιού» είναι το  γεγονός της πατρικής αγάπης και η  δυνατότητα, που παρέχει αυτή η αγάπη, για επιστροφή, αφού η πατρική στέγη είναι  ανοιχτή και τον περιμένει ο στοργικός πατέρας και τον υποδέχεται με δόξα και τιμές.
Η αγκάλη του πατέρα της παραβολής, ήταν ανοιχτή. Ποτέ δεν έπαψε να αγαπά, να ελπίζει και να προσμένει. Αυτό είναι το ζητούμενο και το θαυμαστό της παραβολής. Η αγάπη και η κατανόηση του πατέρα είναι μία ανοιχτή και διαρκής πρόσκληση για επιστροφή. Η αγάπη και το έλεος του Θεού είναι από τα μεγάλα δεδομένα της ζωής. Αυτό που χρειάζεται είναι η προσωπική  μας υπαρξιακή μετάνοια και η οντολογική μας επιστροφή.
Ας βιαστούμε να γυρίσουμε με την πτήση της επιστροφής. Ας επαναπατριστούμε στην πατρώα γη, στην πατρώα στέγη, όπου υπάρχει αφθονία αγάπης και είναι εξασφαλισμένη η τροφή και η διατροφή του καθενός μας. Να πούμε κι εμείς στον εαυτόν μας, «αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου και ερώ αυτώ, πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου, ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου». ΑΜΗΝ!
 


Ιστολόγιο Γενικού Περιεχομένου

metaptotíka.blogspot.com. Από το Blogger.

ΦΙΛΙΚΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ

ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

ΜΕΝΟΥ